ταφρογεωσύγκλινο

το, Ν

γεωλ. καταβυθισμένο τέμαχος τού στερεού φλοιού τής Γης, που ορίζεται από ένα ή περισσότερα κατακόρυφα ρήγματα και αποτελεί θέση συσσώρευσης ιζημάτων.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. taphrogeosyncline < τάφρος + γεωσύγκλινο].